تئاتر رادیویی گیلکی(درد خنده= خنده تلخ )

اولی: کوجار بوشوم  از دست این قوم یأجوج و مأجوج!

اولی: از دست این قوم  یأجوج و مأ جوج (کنایه: مایه دردسر) کجا  پناه بیاورم!

دومی: یِه کَم خوشته چُم فوچین. آدم هر سگی یَه رِه خا پَئه  وِنیگَره.

دومی: کمی چشمهایت را ببند(کنایه: ندیده بگیر). آدم که برای هر سگی  چوب  بر نمی دارد.

اولی: به گمانم  ایشانِ وَحی رِسَنِه. یِه دفعه 180 درجه وَگِردَنِن دِ اصلأ تِرِه  نیشناسَنِن.

اولی: به گمانم به ایشان الهام می شود. ناگهان 180 درجه بر می گردند دیگر اصلن تو را نمی شناسند.

دومی: تا پول داری  رفیقتم   قربان بند کیفتَم.

دومی: تا پول داری رفیق تو هستم   قربان بند کیف تو هستم.

اولی: آدم درد خنده گَرِه. چقدر چاپلوسی و بادمجان دور قاب چین. تا قبولا باشِن،مقامی هگیرِن یِه پست سر بَسِّن. دِ خدایَه هم بنده نی یَن!

اولی: انسان خنده تلخ می کند. چقدر چاپلوسی و تملّق گویی. تا  قبول شوند و مقامی به دست بیاورند و پستی بگیرند . دیگر خدا را هم بندگی نمی کنند!

دومی: اَی مارِه!. تو هم اَمِه مُثان بُسوتِه جامه دَشتِه! هر کی یَه هونو قبر دل دَنَنِن.

دومی: ای مادر من! تو هم مثل من جامه ات سوخته بود(کنایه: داشتن رنج و تألم و ناراحت بودن از دست کسی). هر کس را داخل قبر خودش می گذارند.

 اولی:"کَنده نال بُن واش بویازَه.

اولی: علف کنار درب خانه بو می دهد(کنایه: کم ارزش بودن مال خود).

دومی: هر چی باشه همیشیک بد خودمان از خوب دیگران بهتره!

دومی: هر چه باشد همیشه بد خود مان  از خوب دیگران بهتر است!

نتیجه اخلاقی:

 بِمَم  خانه بابو    بلکه دل ما وابو(بازشود)

بِدِیَم خانه بابو      بدتر از دل ما بو